Over Moyommoja (swahili voor 1 hart )
Dit is een paragraaf. Klik hier om je eigen tekst toe te voegen.
intro
De out back van Afrika, in het westen van Tanzania. Ik reisde er in 2016 naar toe om te wonen en te werken in een klein ziekenhuis in het afgelegen dorpje Kabanga (Kasulu). Met alle uitdagingen die daarbij horen. Ik wilde leren van de tropische geneeskunde en behandelingen met minimale middelen of middelen die er zelfs helemaal niet zijn.
Het eerste weekend van ons verblijf bezochten we het albinocentrum van Kabanga; bijna letterlijk in onze achtertuin. Wat we zagen, was schrijnend. Onmogelijk om te negeren. We moesten helpen. Iets wat we het eerste half jaar nog daar konden doen. Maar we begrepen ook: de hulp mag niet stoppen na ons vertrek. Daarom kom ik elk jaar twee keer terug om het project voort te zetten.
Ik heb een samenwerking met al bestaande organisaties opgezet (zie 'hulp' in het menu). Samen werken we aan duurzame hulp met als uiteindelijk doel om lokale mensen zelfstandig en onafhankelijk te maken.
In Nederland werk ik als physician assistant (medisch zorgprofessional) bij de Mohs Klinieken in Amsterdam, een dermatologisch zelfstandig behandelcentrum. Ook in mijn dagelijkse werk richt ik me vooral op de behandeling van huidkanker, wat een grote bijdrage levert aan mijn werk in Tanzania.
Manniëlle
Kabanga
Een mooie zandweg die dwars door de jungle kronkelt en bovenop een heuvel eindigt bij een klein dorpje, Kabanga (Kasulu). De mensen zijn er ronduit vriendelijk. Des te vreemder is het dat het hier geen open maatschappij is. Want de kinderen met albinisme zijn letterlijk achter een muur gezet. Niet eens om ze weg te stoppen. Nee, om ze te beschermen. Er staat een bewaker met geweer bij de poort en er zijn glasscherven in de muur gemetseld. Soms moet je dingen zien om ze echt te kunnen geloven… Juist omdat ze zo schrijnend en hartverscheurend zijn.
In het Kabanga Center wonen 260 mensen met albinisme of een lichamelijke handicap. 220 zijn er 18 jaar of jonger. Mensen met albinisme worden hier opgesloten om hun veiligheid te waarborgen. Zo is er bijvoorbeeld Doto, een albinomeisje van 2 jaar. Zij werd vlak na haar geboorte naar het centrum gebracht en zag haar ouders nooit weer. Haar tweelingbroertje, die wel donker is, woont gewoon bij haar ouders. Doto doet haar eigen was en kan nu al geen kind meer zijn. Met een menu van tweemaal daags rijst en bonen is zij ondervoed. Inmiddels is er zorg voor Doto door het aanstellen van een matron (hoofdzuster). Doto krijgt extra eten en gefilterd drinkwater en zorg in een ziekenhuis wanneer zij dat nodig heeft. En gelukkig is Doto een blij eitje als er muziek klinkt en wanneer er met haar gezongen en gedanst wordt. En dit is nog maar een fractie van 1 van de 260 verhalen...
Foto Sander Nieuwenhuys
Foto Sander Nieuwenhuys
Albinisme
Albinisme is een zeldzame, genetische conditie waarbij het lichaam gelimiteerd pigment kan produceren. Albinisme komt voor als beide ouders drager zijn van dit recessieve gen. Wereldwijd heeft 1 op de 18.000 mensen albinisme. In delen van Afrika (Tanzania) ligt dit veel hoger; 1: 1400. Een tekort aan melanine veroorzaakt visusbeperkingen. Het schakelt natuurlijke bescherming tegen de zon uit en de ontwikkeling van het oog en de zenuwconnecties zijn beperkt waardoor mensen met albinisme slecht zien. Mensen met albinisme hebben een verhoogd risico op huidkanker, vooral in een zonnig land als Tanzania. Hier is huidkanker de belangrijkste doodsoorzaak voor mensen met albinisme. Huidkanker wordt op een gemiddeld jonge leeftijd al ontwikkeld. Vaak al in de tienerjaren.
Mensen met albinisme worden ernstig gediscrimineerd. Onmenselijke mythes vernietigen families door verwaarlozing en fysieke agressie. In Afrikaanse landen zijn 202 geregistreerde moorden en 551 aanvallen en mutilaties bij mensen met albinisme genoteerd. Vooral in Tanzania is dit een groot probleem. Dit land noteerde al 76 moorden en 76 gedocumenteerde aanvallen sinds 2006